Een dagje uitrusten, morgen generale en dan… voor de allerlaatste keer ons kunstje doen

Sinds april horen we elk kwartier het lieflijk valse geklinkel van de oude klokkentoren tegenover ons. Elk uur wordt er een lange melodie afgespeeld en al negen maanden probeerde ik erachter te komen welk lied dat is. Verleden week was ik er eindelijk achter. Als op het Leidsplein de lichtjes weer eens branden gaan, een stokoud liedje, vrijwel onherkenbaar gearrangeerd voor het carillon.

Pff kerst...

Trots wilde ik mijn vondst laten horen aan mijn Dotszusjes, die voor het eerst mijn nieuwe huisje kwamen bezoeken om te repeteren aan de keukentafel. De tekst opgezocht op mijn telefoon, de blik op de klok. Tien seconden voordat het geklinkel zou uitbarsten, maande ik mijn kakelende zusjes tot stilte. Gespannen wacht ik op de eerste tonen. Daar begon de klok en ik zette in: “Als op het ...” Verbouwereerd hield ik mijn mond. Tot hilariteit van mijn vriendinnen speelde het carillon “U zijt wellekome”. Pfff. kerst.

Nadat de meiden waren uitgelachen, begonnen we met het doornemen van de koortjes voor onze grote Symphonica in Rosso-show. Het was de laatste keer, zo samen repeteren aan tafel. De afgelopen 44 jaar hebben we dat altijd zo gedaan en we gaan het missen.

Opgewonden en zenuwachtig tegelijk

Na weken van overleg tussen arrangeur Tom, dirigent Guido, bandleider Sven Figee en de regisseur Marcel is alles zo goed mogelijk voorbereid en gaan we met het hele orkest en de band repeteren. Ik ben opgewonden en zenuwachtig tegelijk. Zou het allemaal werken? Als ik tijdens de repetitie het orkest een wonderschoon stuk hoor spelen dat ik lang geleden met mijn zeer matige pianospel heb gecomponeerd, schieten de tranen in mijn ogen en vergeet ik te zingen. Het voelt als een enorm cadeau.

De repetities verlopen voorspoedig en nu is het even stilte voor de storm. Een dagje uitrusten, morgen generale en dan… voor de allerlaatste keer ons kunstje doen. Het dagje rust komt goed uit. Ik heb inmiddels drie koorstuitslagen op mijn mond, aii… even flink smeren, want op zo’n groot scherm wil je jezelf niet met een dikke lip zien.

Al zien we elkaar jaren niet

Ondertussen is het een drukte van belang in ons poppenhuisje. Mijn oudste bestie, mijn jeugdvriendin uit de VS, is samen met man, zoon en kleinzoon overgekomen om het concert mee te maken. Laura en ik lijken op elkaar. Haar zoon en mijn dochters lachen ons uit als we zonder ooit een zin af te maken of het onderwerp te benoemen elkaar toch volledig begrijpen. Niemand snapt waar we het over hebben. Wij wel. Al zien we elkaar jaren niet… het gesprek gaat gewoon verder.

Ik heb Laura en haar man Joe in een hotel aan de overkant ondergebracht en de jongens slapen hier. Voordat ze arriveerden hebben we alle kieren onder deuren zorgvuldig weggewerkt, zodat de winterse kou die via de buitendeur het trapgat inwaait wordt beperkt. Helaas… net vandaag begeeft de thermostaat het. We zitten met jassen aan te werken.

De eerste is al vertrokken naar een warme werkplek ergens in een horecagelegenheid. Ik zit met een dik vest en een dekentje over mijn benen in mijn stoel. Het enige wat me warm houdt is mijn laptop op mijn schoot én het vooruitzicht dat we overmorgen met een grote klap nog één keer samen mogen optreden.

Het concert is op 17 december bij Max te zien. U zijt wellekome.

Over Angela Groothuizen

Duizendpoot Angela Groothuizen is actrice, presentatrice, dagvoorzitter, zangeres, columnist, theatermaker, jurylid én bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand. Angela is geboren in Alkmaar, woont in Amsterdam en heeft twee dochters. Iedere dinsdag lees je Angela’s nieuwste column op margriet.nl/angela Je kunt Angela ook volgen op Instagram en op Twitter via @angelagroothuiz of @dollydotsofficial