De twee houten fietsen bij het hotel zijn weg. Ze waren gemaakt door JP, onze Janpeter, familievriend die er opeens niet meer is

Daar zie ik er een! Het is al diep in de nacht als ik eindelijk een parkeerplek heb gevonden en me door het uitgaanspubliek en de toeristen moet wringen met een kledingzak, koffertje en twee enorme tassen. Ik ben een pakezel tussen de feestvierders. Gelukkig ben ik het gewend.

Vlak bij mijn huis loop ik altijd langs een hotel waar gewoonlijk twee houten fietsen bij de ingang staan, vandaag zijn ze weg. Ze waren gemaakt door JP, onze Janpeter, familievriend die er nu opeens niet meer is. De kunstenaar en uitvinder die de wereld wilde verbeteren en daar ook duidelijke ideeën over had. ‘Weet je wat óók leuk is?’ Deze fantastische man had visie, maar ook vooral last van de remmende voorsprong. Hij sprak al van betalen met je eigen mobiele telefoon toen ik nog in het programma De uitdaging met een enorme baksteen en een grote accu met zender rondliep. Hij bedacht de hotelbon, de vvv-bon en altijd voordat er echt geld verdiend zou worden was Janpeter alweer weg. De thrill was gone …

Hij maakte een houten fiets en later een elektrische houten fiets en weer later een onwaarschijnlijk coole Harley Davidsonachtige elektrische fiets. Pfft … wie wil toch een elektrische fiets, vroeg ik me toen af … betalen met een mobiele telefoon? Tssss.

Mitrailleurvuur

Hij studeerde ooit af aan de Gerrit Rietveld Academie met performance art in Paradiso. Je zou eerst zijn rustige hartslag horen (hij had een microfoon op zijn borst geplakt) en dan zou hij zich vrijmaken uit een plastic baarmoeder, onderwijl een gedicht voordragend, maar het lukte het hem niet om zichzelf uit dat omhulsel te wringen en zijn hartslag liep op tot 220 en klonk als mitrailleurvuur. Spinal tap ten top (ga die film zien!). Op verjaardagsfeestje wilde hij weleens achter de piano springen om prachtig te spelen en zingen, hij voelde zich dan even Ramses Shaffy, maar bij een verkeerd akkoord stopte hij abrupt om met zijn handen op zijn hoofd vertwijfeld uit te roepen: ‘Neeheeee, maar waaróm doe je dit? Idioot!’ Het was hilarisch. Ramses zou dat anders hebben aangepakt.

Het afscheid was in een grote kas van een vriend. Omringd door weelderig groen alsof we in een sprookjesbos zaten, luisterden we naar muziek, verhalen en lachten om de iPhonefilmpjes met onze lieve vriend in de hoofdrol. Ondanks de tranen drong het eigenlijk niet echt tot me door dat mijn lief zijn allerbeste vriend is verloren en wij een lieve familievriend.
Tót ik de houten fietsen bij het hotel miste. Zijn ze weggehaald omdat hij dood is? Is het toeval? Het is een stomp in mijn maag en ik besef dat hij er echt niet meer is. De laatste honderd meter loop ik als een huilend pakezeltje naar huis.

Gat in je hart

Rouw is een bitch, die zich onder je huid nestelt en een gat vreet in je hart. Afgelopen zomer ben ik een week in retraite geweest om rouw te leren verwerken en ik merk dat ik me snel herpak. Het verlamt me niet meer. Voor mijn lief is het verwerkingsproces wat intensiever.

De houten fietsen stonden trouwens gewoon even uit de regen in de lobby en zijn weer terug. Alsof JP zegt: ik ben er nog hoor, overal maar op een andere manier. En daar moeten we het dan maar mee doen.

Over Angela Groothuizen

Duizendpoot Angela Groothuizen is actrice, presentatrice, dagvoorzitter, zangeres, columnist, theatermaker, jurylid én bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand. Angela is geboren in Alkmaar, woont in Amsterdam en heeft twee dochters. Iedere dinsdag lees je Angela’s nieuwste column op margriet.nl/angela Je kunt Angela ook volgen op Instagram en op Twitter via @angelagroothuiz of @dollydotsofficial