Jasmin beviel op kerstavond in een stal van haar baby

"Joshua was twee weken te laat", vertelt Jasmin. "Het was kerstavond en we hadden net een stoofpotje gegeten. ‘Volgens mij is het begonnen,’ zei ik tegen Hein, mijn vriend. We lagen in bed en hij bleef kalm. Uit zichzelf begon hij kaarsen aan te steken, een vuurtje te stoken en water te koken. Dit was precies wat ik altijd had gewild. Een zijn met de natuur.”

Oude stal in Spaans Baskenland

“Twee jaar daarvoor hadden we een oude stal in Spaans Baskenland gekocht. Het was al langer een wens van mij om zelfvoorzienend te leven. Ik wilde weg uit de samenleving, voelde een verzet tegen de ‘gewone’ manier van leven. Als kind was ik altijd al erg gevoelig voor de sfeer om me heen. Ik merkte het snel als mensen gespannen waren en zich onprettig voelden. Voor mijn omgeving was ik een lief, rustig meisje. Maar vanbinnen voelde ik me eenzaam en onbegrepen."

Liefde in Spanje

"Naarmate ik ouder werd, kreeg ik meer moeite om me te verhouden tot mijn omgeving; ik was op zoek naar echt contact. Nadat ik het gymnasium had afgerond, besloot ik te gaan reizen. In Spanje kwam ik Hein tegen; het was liefde op het eerste gezicht. Hij straalde vrijheid uit, was heerlijk ongedwongen, zag er leuk uit en begreep mij. We trokken een tijdje samen op en toen hij aangaf ook geen behoefte te hebben om terug te gaan naar Nederland, zochten we een huisje in the middle of nowhere.”

Keihard werken

“Het klinkt romantisch en dat was het ook, maar het was vooral keihard werken. De oude stal die we voor een prik konden kopen, had twee verdiepingen. Beneden was het voor de dieren geweest; een ruimte zo laag dat je er niet kon staan. Boven was een vliering waar het hooi werd opgeslagen en waar de boer kon slapen als hij met zijn kudde aan het rondtrekken was. Door de benedenverdieping uit te graven, konden we er een woonkamer van maken. Boven bouwden we dakkapellen en slaapvertrekken. We legden een moestuin aan, kochten fruitbomen, een paar kippen en een geit. En uiteindelijk zorgden we voor stromend water in het huisje.

Zelfvoorzienend leven

"Het duurde twee jaar voordat we helemaal zelfvoorzienend waren. Ik genoot van dat leven. Het was zo heerlijk simpel. Als je het koud had, dan stookte je een vuurtje. Werd het donker, dan ging je slapen. In de zomer verdienden we wat geld door klusjes te doen. Ook kregen we afgedankte kleding en spullen. We hadden geen hoge eisen, het was prima zo.”

In de natuur

“Doordat ik nog geen weeën voelde, dutte ik langzaam weer in. Ik hoorde hoe Hein zachtjes door het huis liep en alles in gereedheid bracht. Natuurlijk waren we op zoek gegaan naar een verloskundige toen ik zwanger bleek. In Spanje bevallen alle vrouwen in het ziekenhuis, maar ik wist vanaf de eerste dag: dat wil ik niet. Ik was immers niet ziek, ik was zwanger. Het duurde even voordat we een verloskundige hadden gevonden, die een thuisbevalling wilde doen. Maar toen ze bij ons huisje kwam en zag hoe afgelegen het lag – het was een kwartier lopen naar een doorgaande weg en dan nog 10 km naar het dorp – durfde ze de verantwoordelijkheid niet aan. Bij complicaties konden we namelijk niet snel naar het ziekenhuis, dat zestig kilometer verderop lag.

Bevalling voorbereiden

"Hein stelde voor om het echtpaar dat een stuk verderop woonde te vragen als back-up. Zij hadden jarenlang voor Artsen zonder Grenzen gewerkt en ervaring met bevallingen. Ze stemden in ons te helpen, mocht dat nodig zijn. Mijn schoonmoeder werkte in de zorg en stuurde ons een pakket met navelklemmen en een boekje over thuis bevallen. We hadden zo in de natuur geleefd de jaren ervoor, dat we er een goed gevoel over hadden: dit zouden we samen doen.”

Kaarslicht

“Toen ik wakker werd doordat de krampen heviger werden, hing er een serene sfeer. Het was lekker warm, en het kaarslicht dat weerkaatste op de houten balken, zorgde voor een knus gevoel. De weeën werden steeds sterker. Achteraf vertelde Hein me dat hij op dat moment toch wel zenuwachtig werd, maar tijdens de bevalling liet hij niets merken. Terwijl ik de weeën opving, masseerde hij mijn onderrug. Na een paar uur kreeg ik persweeën, en voordat ik het wist werd Joshua geboren. Een zoon. Ik kreeg zo’n vredig gevoel over me, toen hij op mijn buik lag. Voelde me zo verbonden met de natuur."

Joshua

"Het bijzondere was dat we niet wisten of het een jongen of meisje zou worden. We hadden ook nog geen naam. ‘Ik zou hem graag Josu willen noemen,’ zei ik tegen Hein. ‘Dat is precies de naam die ik ook in gedachten heb,’ antwoordde hij. Maar Josu bleek ‘Jezus’ te betekenen in het Baskisch en dat vonden we toch iets te veel van het goede. Dus hebben we ons kerstkindje Joshua genoemd. Uiteindelijk hebben we drieënhalf jaar heel eenvoudig midden in de natuur geleefd. Het was een periode waar ik met veel plezier op terugkijk. Met name rond kerst. Hein en ik zijn nog steeds dankbaar voor de bijzondere omstandigheden waaronder Joshua is geboren.”

Tekst | Nathalie de Graaf

Beeld | Privébezit

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op margriet.nl/nieuwsbrief.