Patty Brard: ‘Ik ben niet afgevallen om in beeldige jurken te passen’

Want Patty ging onder het mes voor een zogenoemde gastric bypass en houdt er sindsdien een hypergezonde levensstijl op na. Patty in een wit noppenjurkje: “Dan kan het zomaar zijn dat je in de kleren van je dromen past. Wat denk je, moet ik ’m kopen? Mijn hele garderobe moet ondertussen worden vernieuwd.”

Je bent zowat een hele Sylvie Meis afgevallen. Tot een gastric bypass besluiten, doe je niet zomaar.

“Daar gaat een boel frustratie en verdriet aan vooraf. Ik ben niet afgevallen om in deze beeldige jurken te passen. In eerste instantie ging het me om mijn gezondheid. Op een ochtend gaf de weegschaal 97,9 kilo aan. Ik schrok me dood en dacht, nu is het klaar. Want ik voelde dat het niet goed zat. Dat ik tegen suikerziekte aanzat of het misschien al had. Het laten checken durfde ik niet, terwijl mijn broer is overleden aan diabetes.''

''Noem een dieet en ik heb het gevolgd. Maar de kilo’s vonden altijd hun weg terug, met vanaf mijn veertigste jaar elk jaar een kilo extra. Dan ben je 25 jaar obees, hoor. In overleg met mijn arts koos ik voor een maagomleiding. Een operatie waarbij de maag wordt verkleind en het spijsverteringskanaal wordt omgelegd.”

Wat inhoudt dat je je levensstijl drastisch moet wijzigen

“De ingreep valt mee, de levensstijl niet. Ik eet geen suiker of vet meer, eten en drinken tegelijk gaat niet. Te veel eten zorgt voor algehele malaise. Dumpings. Dan moet ik op mijn linkerzij liggen waarna ik ‘wc-attacks’ krijg en uitgeput ben alsof ik een kind heb gebaard. Zo fout is het een paar keer gegaan, omdat ik met mijn stomme kop toch dacht weg te komen met een normaal bord eten. Maar één achtste van die hoeveelheid, that’s it. Als we uit eten gaan, vraag ik een doggybag en heb ik voor drie dagen kliekjes. Te weinig eten is ook niet goed. Dan krijg ik te weinig voedingsstoffen binnen en valt mijn haar uit. Om de twee uur iets kleins eten, luidt nu het devies.”

Geen kattenpis. Is het leven nog leuk als je overal zo over na moet denken?

“Ja, natuurlijk! Want het is me zo veel waard dat ik mijn gezondheid terug heb. Ik heb geen last meer van mijn rug en mijn knieën. Ik kan weer trappen op rennen en ’s ochtends het bed uit springen. Dat ik er nu zo uitzie, had ik in mijn stoutste dromen niet kunnen bedenken. Zonder overtollig vel of wat dan ook. Sporten helpt daar enorm bij. Ik heb geen zin in ‘troepjes’, in loshangende huid. Ik wil er álles voor doen om dit lijf gezond te krijgen en daarvoor train ik me gek. Het is een mindset.”

Is zo’n snelle metamorfose mentaal bij te benen?

“Nee, daar kun je hulp van buitenaf bij gebruiken. Elke ochtend kijk ik in de spiegel en denk ik nog steeds: o, zo zit het nu. Als ik iets eet, kijk ik ook even in de spiegel of je het ziet. Gekkenwerk. Ik spreek mezelf ook streng toe. Pat, doe eens effe lekker normaal. Het is onzin om te denken dat ik snel weer aankom. Ik moet erop vertrouwen dat als mijn lichaam vindt dat het niet kan, het dat vanzelf laat merken.”

Is je kledingstijl veranderd?

“Nee. Ik ben ’s ochtends alleen veel sneller klaar omdat alles past en alles leuk staat. Wat dat met mijn zelfvertrouwen doet, is ongelooflijk. De eerste keer dat een verkoopster zei dat ik een maat small moest hebben, dacht ik: ik word gek! Die meisjes zeiden meestal droogjes, dit hebben we niet in jouw maat.''

''Voorheen was ik dol op wijde tunieken, ook in de winter. Maar in de basis heb ik me altijd klassiek gekleed, met veel Franse merken als Sandro en Isabel Marant en daarbij een touch of fashion. Luipaard bijvoorbeeld. Ik ben een modevolger. Word lyrisch van dingen die in de mode zijn. Ik spit op internet webshops door, net zolang tot ik iets vind wat lijkt op ontwerpen die ik te duur vind. Euforie als ik een lookalike vind voor 39 euro.”

Waar vind je inspiratie?

“Instagram, Instagram en o ja, Instagram. Ik maak printscreens van outfits die ik leuk vind en laat het speuren beginnen. Ik heb me ingeschreven op alle nieuwsbrieven van webshops die ik fijn vind. Farfetch, Zara, H&M, Net-A-Porter. Ik word erdoor verpletterd, maar tegelijkertijd houd ik ervan. Als H&M een nieuwe Conscious-collectie uitbrengt, wil ik de eerste zijn die kijkt en zit ik om tien uur achter de laptop. Mijn vriendinnen ook. We maken er een sport van.”

Je meest recente vondst?

“De sneakers die Pharrell Williams voor Adidas heeft gemaakt. Ik geef grif toe, soms heb ik een uitschieter qua aankopen. Ik investeer in een goede tas en schoenen. Ik speurde naar de collectie die Pharrell voor modehuis Chanel heeft ontworpen. Maar die is dúúr! Overal uitverkocht, dat ook. Dus toen ik zijn sneakers voor Adidas zag, nog steeds te duur, besloot ik: deze iets goedkopere doe ik wel. Eens per maand mag ik van mijzelf iets echt moois kopen.”

Is dat niet ongelooflijk kostbaar?

“Ik heb net grote opruiming gehouden in mijn kast, want vergis je niet; met min veertig kilo ben ik aan een compleet nieuwe garderobe toe. Een aardige investering. Daarom heb ik al mijn te grote kleren naar een tweedehandswinkel gebracht die het voor me verkoopt. Ik had het graag weggegeven, maar dat zou oliedom zijn. Er staat tenslotte nog steeds geen geldboom in de tuin.”

Bewaar je bijzondere stukken van vroeger?

“Au, een gevoelig punt. Een paar jaar geleden heb ik alle haute couture die ik ooit bezat uit mijn ‘Italiaanse tijd’, toen ik op tv het San Remo-muziekfestival mocht presenteren, teruggestuurd naar Carlo (Nasi, red.), de vader van mijn dochter Priscilla. Ik pas er toch nooit meer in, dacht ik. Laat Carlo er maar goed voor zorgen. Dan blijven al die bijzondere, handgemaakte stukken in elk geval in de familie en wie weet wil Priscil het ook nooit aan.'

'Nu had ik die haute couture makkelijk aan gekund. Ach. Spijt is wat de koe schijt. Uiteindelijk zijn kleren slechts materie. Mode vind ik fun, geen prioriteit. Want het allerliefst loop ik in mijn Hema- joggingbroek. En als de basis goed is – je haar, nagels en gezicht verzorgd zijn – kom je er nog mee weg ook.”

Wat draag je nu het liefst?

“Kleren met vrouwelijke belijningen. Dat zit ’m niet in het showen van de borsten. Het is domme perceptie dat vrouwelijkheid inhoudt dat je je decolleté moet laten zien. Vrouwelijk voelen kun je ook in een heel klassieke, donkerblauwe jurk met gifgroene laarsjes. Of in een spijkerbroek met overhemd waarvan ik de punt in de voorkant van de broek stop.”

Wat vindt je man Antoine van jouw transformatie?

“Hij is zo, zo blij voor me. Antoine heeft me door dik en dun gesteund, letterlijk en figuurlijk. Hij is ontzettend trots. Gisteren toen ik de trap af liep naar de keuken zei hij met een glimlach van hier tot Tokio: ‘Jeetje, wat ben jíj knap.’ Dat voelt fijn, hoor.”

Waar spaar je voor?

“Voor mijn pensioen. Ik gok dat mijn huidige contract bij SBS 6 mijn laatste zal zijn. Als dat eindigt, ben ik 68, mag het even? Haha. Sparen voor kleren is niet nodig omdat ik duur en goedkoop afwissel. Panty’s heb ik het liefst van Wolford, maar zie je maar een klein stukje in een outfit, dan zijn die van HEMA ook goed genoeg.

Het corrigerend ondergoed van HEMA is de bom, zo’n stevig hemdje draag ik elke dag. Jeans hoeven niet veel te kosten. De spijkerbroeken van Bershka en Zara zijn heel goed. Van vriendinnen heb ik pas een zilveren Sandro-jeans gekregen. Beeldschoon. Kan niet wachten om ’m te dragen met een sweatshirt en sneakers.”

Is er iets waarvan je denkt, dat kan ik beter niet meer dragen?

“Post ik een foto van mijzelf op Sint-Maarten in afgeknipte spijkerbroek, krijg ik geheid een paar reacties met: ‘zo kort hoeft nou ook weer niet’. Vervelend dat mensen mode aan een leeftijd koppelen. Alsof je op je 64ste je knieën niet meer mag laten zien. Zolang ik niet in mijn blote niksie loop moet het kunnen.''

Bovendien werk ik hard genoeg voor dit lijf. Heb net een bindweefselmassage-apparaat ontdekt dat tegelijkertijd een laser uitstraalt om de boel strak te houden. En ik sta dag en nacht in de sportschool. Ik kan zelf heel goed inschatten wat wel of niet kan. Hakken? Graag, nu ik er weer op kan lopen. Bikini’s? Nee, dank je. Ik heb bijna niks meer aan borsten over en nieuwe borsten nemen doe ik niet meer.”

Kleed je je anders op Ibiza?

“Ja, minder bewust. Zijn we in ons huis op Ibiza dan doet kleding er niet toe. Ik leef er in mijn afgeknipte spijkerbroek en op slippers. Alles hangt daar al in de kast. Ik kan met een klein tasje het vliegtuig in stappen. Wat een luxe, hè.”

Wat is geluk voor jou?

“Samen genoeg centjes hebben verdiend voor dat huis op Ibiza. Het feit dat ik nog steeds leuk werk heb. Dat ik straks mijn 65ste verjaardag mag vieren met een bijzondere onewomanshow; 45 theatershows ga ik geven. Gezellige shows waarin ik vertel over mijn leven met alle ups en downs. Verhalen uit de oude doos waarbij de boodschap is dat je alles kunt overleven. Een pareltje om te mogen doen. Ik heb genoeg verdriet gehad in mijn leven, believe me. Daarin zwelgen, helpt niet.

Een donkere dag? Zeg dat tegen iemand die ziek is. Dan piep je wel anders. Geluk is voor mij in het moment leven en beseffen dat het heel anders had kunnen zijn. Want je kunt de hele dag dingen opnoemen die je niet hebt, maar het is beter om te beseffen wat je wel hebt. Zoals in mijn geval leuk werk, een dak ˗ zelfs twee! ˗ boven mijn hoofd. Een lieve man. Elke keer als ik Antoine zie, denk ik: godverdórie, wat hebben we het leuk. En niet op de laatste plaats ben ik gelukkig met het feit dat ik mijn gezondheid terugheb. Een traan heb ik niet gelaten om die transformatie. Liever spring ik een gat in de lucht. Dat veert tegenwoordig heel makkelijk, kan ik je vertellen.”

Tekst | Nicole Gabriëls

Beeld | William Rutten

Video | Lotte Wassink