Ze kijken niet om naar die kinderboeken. Ik overweeg nu om ze zelf te gaan herlezen

Ik kan inmiddels wel zeggen dat ik niet goed ben in afscheid nemen. Maar ja, wie is dat wel?Ik heb het nu even specifiek over de kinderboekenkast. De kinderboekenkast is een fenomeen dat ik zelf, elf jaar geleden, toen we in ons huis trokken, heb bedacht. In de gang zat een nis, in die nis liet ik planken bouwen, want hoe meer bergruimte hoe beter, en op die planken zette ik een heleboel kinderboeken.

Kinderboeken van vroeger

De meeste kinderboeken stamden uit de jeugd van Gijs en mijzelf; die hadden onze ouders bewaard, of wijzelf, voor onze eigen kinderen, later. Dus Astrid Lindgren kwam op de planken, en Roald Dahl en Annie M.G. Schmidt en al die andere klassiekers. Mijn gedachte was dat Benjamin en Rifka dan hun hele jeugd die kast tot hun beschikking hadden om op terug te vallen als ze zich een keertje verveelden. Alles stond erin, van Karlsson van het dak tot Kruistocht in spijkerbroek, dus daar kon je jaren mee toe.

Lezen op de e-reader

Je voelt het al: dat liep anders. Natuurlijk kwamen een hoop van die boeken aan bod, vooral in de jaren dat ik ze voorlas. Maar het hele idee dat ze zelf naar die kast in de gang zouden huppelen en er zomaar een boek uit zouden pakken – ‘Mama, papa, want fijn dat jullie dit alles voor ons hebben bewaard!’ – dat was een heel klein beetje rooskleurig gedacht van mij. Want Rifka werd een enorme lezer, maar zij wil alleen lezen op de e-reader die ze van oma heeft gekregen (plus boekenabonnement, dat kreeg ze er ook nog bij). Dat is alleen maar aan te moedigen, maar de fysieke kinderboeken bleven verstoffen in de kast. Ben wil alleen Donald Ducks lezen; héél soms leest-ie iets voor school, maar ik heb het gevoel dat hij dan altijd terugvalt op de delen van De hongerspelen die hij inmiddels vaak heeft herlezen.

Eind van een tijdperk

Dus staat die kast daar maar. Vol kinderboeken. En er komen steeds meer boeken bij in ons huis. Gijs opperde laatst om alle kinderboeken weg te doen of zeer ver weg op te bergen ‘voor de kleinkinderen later’, en van de kast een verlengstuk van de grotemensenboekenkasten te maken, die we te vol geplempt hebben. Maar dat vind ik lastig. Net zoals ik het lastig vond om het ledikantje in te ruilen voor een bed en te erkennen dat het Playmobil-kassaatje misschien niet meer zo vaak ging worden gebruikt.Het is het eind van het tijdperk van de kinderboekenkast, die ook nog eens niet zo intensief is benut als ik ooit had bedacht.Ik overweeg nu om zelf al die kinderboeken te gaan herlezen. Gewoon, om de kast in stand te houden.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.