‘Rifka stuurt me altijd subtiel naar de andere kant van de winkel. ‘Ga jij anders kijken voor een legging, die had je toch nodig?’’

Rifka is op veel fronten een ontzettend zelfstandig kind. Ik weet nog dat ze, jaren geleden alweer, op een ochtend heel snel voor me uit fietste naar school. Ik vond het doodeng, want ze verdween uit het zicht in het verkeer. Toen we elkaar troffen op het schoolplein, zei ik boos: ‘Hoe vond je het nou om zo ver voor me uit te fietsen?’ Heel gelukkig antwoordde ze: ‘Ik voelde me vrij!’

Erg lief. Ook stressverwekkend. Maar lief. En: ook goed. Je kunt maar beter een flinke dosis onafhankelijkheidsdrang hebben.

Niet alleen maar naveltruitjes

Nu is ze elf en wil ze al kleedgeld, en ik vind dat eigenlijk wel prima. Ze is niet zo’n meisje dat dan alleen maar naveltruitjes gaat kopen (ze mag naveltruitjes, maar er moeten ook truien en broeken worden gekocht). En ze koopt nooit iets wat ze matig vindt. Ik zie ook weleens meisjes door de stad lopen die er een sport van maken om hun tassen zo vol mogelijk te proppen met allerlei meuk, maar Rif kan ook thuiskomen met niks en nuchter zeggen: ‘Niks leuks gevonden.’

Ze gaat dus soms al in haar eentje op pad om kleren te kopen, of met een vriendin. Mijn pinpas mee, en daar kan ik haar volledig mee vertrouwen. Ze zal niet stiekem een rol snoep kopen. (Al mag dat best, van mij. Vertel dat haar overigens niet.)

Geen idee welk budget

Maar nu dat kleedgeld. Ik heb geen idee hoeveel ik haar moet geven. Ik heb op de site van het Nibud gekeken, maar die cijfers zeggen me niets. Is dat inclusief duurdere zaken zoals winterschoenen en een sporttenue? Ik wil niet dat ze gaat beknibbelen op goede schoenen omdat ze een nieuwe spijkerbroek wil.

Ik stel haar voor dat ik de jassen en de schoenen betaal. En de tenues voor voetbal. Dan regelt ze de rest met haar eigen kleedgeld. Ze ziet dat wel zitten. Maar na dit belangrijke topoverleg heb ik nog steeds geen idee wat ik haar dan voor budget zal geven. Geen van haar vriendinnen heeft kleedgeld; ze zijn allemaal tien, elf jaar. Nog net te jong.

Samen naar de winkels

En als ik eerlijk ben, vind ik het best fijn dat ik af en toe nog met haar mee mag naar de winkels. Ze stuurt me dan wel altijd subtiel naar de andere kant van de winkel – ‘Ga jij anders kijken voor een legging, die had je toch nodig?’ – maar vanaf daar kan ik haar dan bespioneren, terwijl ze als een miniversie van een volwassen vrouw geroutineerd kleding aan rekken verschuift en kritisch stofjes tussen haar vingers wrijft en bekijkt.

Dat wil ik nog een tijdje zo houden.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.