‘Prima, leuk en vermakelijk, die stadswandeling, maar heel zen werd ik er niet van. Te veel prikkels’

De afgelopen twee jaar heb ik me vaak afgevraagd waarom ik ineens zo’n hunkering voel om in de natuur te zijn. Ik wil niet de stad uit verhuizen, zoals vele mensen uit mijn buurt en van onze basisschool, maar ik heb wel steeds meer behoefte om een dag, of een uur, of wat er ook mogelijk is, in een bos, een park of op het strand door te brengen.

De lucht is schoon, het is er rustig en het is er mooi, dat zijn natuurlijk allemaal prima verklaringen, maar ik las nu een artikel waarin het ging over twee dingen waar ik nog niet aan had gedacht. 1. In de natuur zijn weinig prikkels. En 2. De prikkels die er zijn, zorgen voor, en nu komt het: soft fascination. Zachte fascinatie.

Prikkels in de stad

Dat van die prikkels was gek genoeg wel een eyeopener voor me. Ik wandel namelijk ook graag door de stad, en word daar ook ontspannen van, maar ik moet toegeven dat er redelijk veel is wat mijn aandacht opeist. Door het lezen van dat artikel snapte ik dat ineens.

Zo liep ik gisteren door de mooie Spiegelstraat in Amsterdam, op een mini-stadswandeling. Minstens drie keer heb ik stilgestaan: bij een etalage met opgezette dieren, bij een etalage met lampen (even de Instagram van de eigenaar opgezocht), en ik was afgeleid door iemand die ik tegenkwam. Prima, leuk en vermakelijk, maar heel zen werd ik er niet van.

Hé, een vogel, hé, een mooie wolk

Dit even afgezet tegen de strandwandeling bij Sint Maartenszee die ik kort daarvoor met Rifka maakte. Het enige wat er was, was een troep erg leuke vogeltjes die heen en weer trippelden door de vloedlijn. En natuurlijk de zee, de lucht en het zand. En af en toe een voorbijganger. Verder niets. Er was genoeg om mijn brein lichtjes mee te stimuleren – hé, een vogel, hé, een mooie wolk – maar niet zo veel dat ik me echt op iets moest concentreren. En dat is nou precies wat zachte fascinatie is. Beetje stimulatie, weinig vereiste concentratie.

Ik vind het zo’n mooie term, zachte fascinatie. Fascinatie klinkt namelijk als iets wat vrij intens is, bijna een obsessie. Maar mijn gestaar naar dat enkele vogeltje in die vloedlijn was inderdaad gefascineerd, op een uiterst ontspannen manier. Net als het kijken naar een zonsondergang, of naar twee grazende koeien, of naar een duinpartij in de schemering. Allemaal natuurfenomenen, inderdaad.

Ik ga me dit jaar blootstellen aan dingen die me zacht kunnen fascineren. En dan niet de hele tijd ondertussen denken: dit is zachte fascinatie! Want dan moet ik me dáár weer op focussen.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.