Precies op tijd kon het koekjesdeeg, waarvan ik zelf vast de helft had opgegeten, de ijskast in

Voor mijn verjaardag kreeg ik de Koekjesbijbel, omdat ik die met klem had gevraagd. Dat bakboek van die aardige Rutger van Heel Holland bakt. Ik was namelijk bij een vriendin geweest, die in de coronatijd (uiteraard) een ernstige bakhobby had ontwikkeld. Zij had drie soorten krankzinnig lekkere koekjes aan me gevoerd, waarvan ze mij ook nog een deel meegaf naar huis, in haar eigen papieren zak met eigen sticker erop.

De verpakking en de sticker, daar ging ik nog even mee wachten, dat was voor later, voor het professionaliseren. Mij leek vooral het helende effect van het koekjes bakken aantrekkelijk; zij vertelde dat ze er in die verwarrende pandemietijd reuzerustig van was geworden. Iets maken, met je handen, de lekkere geur, het opeten, weggeven, de trots. Eigenlijk reuzelogisch. De rest van het land bakte toen brood.

Frans en hazelnoot

Flashforward naar nu: het was maanden later, ik had die bijbel nog steeds, maar nog geen koekje gebakken. En ineens was er een middag vrij, met behoefte aan rust, ik sloeg de bijbel open en vond een recept waarvoor ik, te lui om de deur nog uit te gaan, alles al in huis had. Het recept was voor koekjes met beurre noisette en ze zouden, door de boter die een beetje bruin werd in de pan, naar hazelnoot gaan smaken. Frans en hazelnoot: dit moest hem worden.

Precies op tijd voor ik mensen te eten kreeg kon het deeg, waarvan ik zelf vast de helft had opgegeten, de ijskast in, en precies op tijd voor het toetje bakte ik de koekjes, zodat ze, nog warm, boven op een klont roomijs konden.

Heerlijkheid.

Belachelijk trots

Alle positieve effecten die bakken konden hebben, waren hier in het spel, en het rare was dat vooral het element van trots bij mij hoogtij vierde. Ik was echt belachelijk trots op de twintig koekjes die hier voor ons lagen, zo bros, hazelnoterig en warm. En ze roken zo goed. En ze waren echt heel lekker. Dit was een prachtig voorbeeld van minieme inspanning voor maximaal resultaat, en niet alleen ik vond dat, want de eters aten bijna alles op.

Sterker nog: de volgende dag, toen ik de laatste koekjes in een zakje op het aanrecht zag liggen, schoot er alweer een pijl van trots door me heen. Echt een knal, buitensporig, maar waarom ook niet?

Ik ga dus die speciale zakjes en etiketten bestellen, en wellicht een stempel, iets met mijn naam in combinatie met het woord koekje. Het businessmodel dient zich alweer bijna aan.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.