‘Misschien was het wel excentriek om in een soort olympisch zwemmerspak over het strand te paraderen’

Het jaarlijkse raadsel deed zich weer voor: hoe kom ik aan een badpak of bikini? Het, of hij, moet lekker zitten, mooi zijn, alle goeie dingen doen voor de goeie dingen en de minder goeie dingen gewoon verbergen of in elk geval verhullen, de boel moet niet opkruipen of juist afzakken als ik uit een golf omhoog spring (wat ik best vaak doe) en ik zou het heel prettig vinden als mijn billen door een soort van stof zouden zijn omhuld.

Dit jaar begon ik vroeg met mijn zoektocht; ik weet inmiddels door schade en schande – vooral mentale schade – dat je niet te laat moet gaan winkelen voor een nieuwe bikini of een nieuw zwempak, want dan is de grote run op de kleine lapjes stof geweest en hangen er alleen nog drie eenzame, losse topjes.

Fysiek winkelen

Vroeg beginnen was het devies, en niet online, want daar staat alles leuk, bij de modellen die het dragen, maar live, in de winkel, met voelen aan lapjes, et cetera. Een afschuwelijk karwei, en hoewel de hele collectie er nog hing, was ik zelf nog te pastakleurig en vond ik niets mooi in het tl-licht van de winkel.

Dus ik ging voortaan zwemmen in mijn sportzwempak. Dat kocht ik heel snel, even tussendoor, voor een cursus in de kunst van het borstcrawlen. Dat hoefde niet mooi te zijn of leuk: dat moest gewoon goed zitten en nooit, maar dan ook nooit, bij een bandje loslaten of al die narigheid die badpakken graag willen doen.

Het zwarte badpak

Een zwart badpak is het. Van een degelijk sportmerk. Best hooggesloten. Met een rits, zowaar, voor het aan- en uittrekken. Saaier wordt het niet. Maar dat badpak trok ik steeds vaker aan, ook naar andere zwemactiviteiten, het was niet meer voor de borstcrawl, waarvan ik inmiddels had opgegeven dat ik hem ooit nog zou leren, maar gewoon voor alles. Naar het zwembad, al een keertje naar het strand. En ik kreeg er dus altijd complimenten over.

Misschien omdat het toch wel excentriek was, om in een soort olympisch zwemmerspak met rits over het strand te paraderen. Of omdat het wel heel goed zat (er viel niks uit, alles zat strak in het pak). Of, en dat is weer de psychologische kant van het geheel, omdat ik me er gewoon prettig in voelde en nooit onhandig zat te frutsen of schichtig het water uit moest omdat ik niet wist hoe de boel nu weer zat.

Het hooggesloten zwarte zwempak met rits. Het kan zomaar dat die afdruk na de zomer op mijn lichaam zit.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.