Mijn vader en ik redden het prima met een oude gymp en een broek die al vijftien jaar oud is

Soms mailt mijn stiefmoeder, of mijn broer of zus, me een foto toe van mijn vader, van toen hij nog leefde. Hij is inmiddels negen jaar dood, maar hij voelt nog best dichtbij. Ik kan me zijn stem goed herinneren, kan me in bijna elke situatie indenken hoe hij erop zou hebben gereageerd. Waar ik wel anders naar kijk, na die negen jaar, is zijn stijl. Wat was die man eigenlijk een stijlicoon, denk ik nu vaak als ik foto’s van hem terugzie.

Broek met kreukels

Vandaag kreeg ik er eentje per mail. Hij was al oud en hij staat in een stad voor een muur vol graffiti. Hij draagt een mooi blauw linnen jasje, zijn signature wollen sjaal met blauwe en groene strepen, een kaki broek en rode gympjes. Hij ziet er gewoon geweldig uit. Ergens kan ik wel zien dat die broek heel gekreukeld is, want mijn vader streek nooit iets en was ook niet echt van het spullen in de was gooien. En ik zie dat die gympjes heel afgetrapt zijn. Misschien zijn ze wel van mijn broer geweest, of zelfs van mijn stiefmoeder; ze zien er niet uit alsof hij ze zelf heeft gekocht. Maar juist in de gedragenheid van dit alles zit ook een soort stijl; hij was niet zo’n type dat alles geperst en net uit de winkel had, hij droeg de kleren die hij had echt af, en dat had ook wel wat. (Qua duurzaamheid was hij zijn tijd sowieso ver vooruit.)

Het hééft iets

Hetzelfde heb ik met de spartaanse manier van inrichten, die zijn hele familie erop nahield. Ik houd, toegegeven, van zachte banken met een heleboel kussentjes erop, maar hoe ouder ik word, hoe meer waardering ik krijg voor de miniem ingerichte huizen waarin mijn vader en zijn familieleden allen woonden. Hier een stoel, daar een tafel, daar een oude bank en verder stapels boeken en kranten. Gezellig is het niet echt, maar het hééft iets: iets van mensen die vooral lezen belangrijk vinden en die het niet uitmaakt dat ze op een afgeragd oud krukje zitten. De bureaustoel van mijn vader was daar een extreem voorbeeld van: daar was eigenlijk alleen nog maar de draaiende poot van over, met een heel miniem zitvlak, waar de vulling tot op de grond uit hing. Ik heb zoiets ook in mijn werkkamer: een aftandse houten stoel die niemand ooit ‘ergonomisch’ zou noemen en waar ik veel commentaar op kreeg toen ik een foto van mijn werkzoldertje deelde op Instagram. Wij redden het prima met een oude gymp, een stoel die amper een stoel is en een broek die al vijftien jaar oud is, mijn vader en ik. Besef ik nu. En dat is een fijn besef.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.