‘Mannen zeggen gewoon op zaterdagochtend: ‘Ik ga fietsen.’ En dan doen ze dat ook echt, zonder zich schuldig te gaan voelen’

‘Mannen hebben een hobby en maken daar tijd voor, vrouwen hebben een hobby die ze een beetje om alles heen erbij doen.’ Ik weet niet wie ik dit hoorde zeggen. Ik las het waarschijnlijk ergens en het werd vast beter gezegd dan in de zin hiervoor, maar het is een waarheid als een koe en deze zin veranderde mijn leven.

Ik heb altijd best veel hobby’s en liefhebberijen gehad, sommige langer dan andere – zingen in koren, allerlei soorten sporten van leren crawlen tot aerobics, en dan was er nog de zeer korte interesse in hoeden maken en deed ik nog Frans koken, naaien, breien en haken (ook kort, want dat snapte ik niet).

Geen tijd

Sinds ik kinderen heb, heb ik minder hobby’s en volg ik al amper nog cursussen – waar haal je de tijd vandaan? – maar toen ik die zin las, was ik ineens om. Dit was dus het probleem. Ik had geen tijd uitgehakt voor mijn interesses, ik had ze er altijd een beetje bij gedaan. En wie dingen er een beetje bij doet, weet: dan stopt het al gauw helemaal.

Dat koor, daar ging ik uit omdat ik lang niet alle uitvoeringen kon meedoen – en dat was wel verplicht. Het breien schoot niet op, de brei-juf moest zelf mijn trui afmaken.

En toch: ergens wist ik dat het hebben van een hobby, een interesse, een leerdoel, toch wel moest kunnen. Zag ik niet elke zaterdag mensen voetballen op de velden bij mij om de hoek? Zag ik sinds corona niet hele legioenen er met de racefiets op uit trekken?

Niet schuldig

Die mensen waren wel opvallend vaak mannen, en mannen, zo ontdekte ik, zeggen gewoon op zaterdagochtend: ‘Ik ga fietsen.’ En dan doen ze dat ook echt. Ze doen hun pak aan, zetten hun helmpje op, pakken die fiets ergens vandaan en trekken de natuur in. Ze gaan zich niet schuldig voelen of denken dat er eigenlijk nog weekboodschappen moeten worden gehaald. Dat zien ze allemaal later wel.

Dit werd het devies. De tekencursus, een ochtend per week, is heilig. Ik verdien er geen geld mee, mijn kinderen schieten er niks mee op, en de kunst die ik er creëer zal de wereld niet redden. En verdient ook absoluut niet het predikaat ‘kunst’.

Tijd vrijmaken

Maar ik maak me ervoor vrij, ik plan er werkafspraken omheen, ik zeg gewoon: ‘Nee, die ochtend kan ik niet’, zonder toe te lichten waarom.

En dat blijkt de oplossing. Voor deze hobby moet ik een etui met potloden hebben, en een schetsboek. Maar vooral de moed om eens te zeggen: dit gaat nu voor (bijna) alles. En dat werkt dus gewoon.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.