Kinderen zijn net dieren. Ze zeuren niet als ze pijn hebben. Ze gaan door

Ben heeft zijn pols gebroken; een val op het plein waar hij met vrienden voetbalde, daarna een huilbui die ik meteen interpreteerde als niet de gemiddelde huilbui, eerste hulp, roesje, rechtzetten en gips.

Daarna hernam Ben zijn leven, minus voetballen en fietsen, en ik moet in de ochtend zijn veters strikken. Zijn schrijfhand deed het nog, dus dat was handig. In de ochtend brengt Gijs hem met de auto naar school, of hij neemt de bus. Hij heeft nog wel pijn, maar klaagt daar nooit over.

Onthand

Ik vertelde aan een goede vriendin dat ik zo veel bewondering had voor de klaagloze Ben. Als ik mijn pols gebroken had, zou ik het wel weten. Ik zou vrij letterlijk onthand zijn, dat zou al erg veel zeuren opleveren. Niet fietsen – echt een ramp voor mij, rijbewijsloze. En typen zou ook erg lastig worden, en allerlei dingen doen als douchen (met die vervelende hoes die steeds om het gips heen moest). Doet hij zonder enig morren. Zelfs zijn veters strikken hoef ik niet meer te doen, zei hij vanochtend, hij propt zijn voet wel in een nog geveterde gymp.

Kinderen en dieren

Mijn vriendin zei toen iets wat ik nog nooit had gehoord: ‘Kinderen zijn net dieren.’ Ik had er nog niet eerder zo over nagedacht, maar ik vond het meteen ontzettend waar. Kinderen zijn net dieren. Inderdaad! Als een dier zijn pootje breekt, hobbelt hij door. Als hij ziek is, gaat hij gewoon in een hoekje van de bank liggen slapen en legt zich neer bij zijn lot. Als z’n oor er half afgebeten is door een ander dier, wandelt hij verder met dat afgebeten oor. Dat betekent niet dat dieren geen pijn of last hebben, maar ze zeuren niet, en ze zijn op overleving en doorgaan gericht. En kinderen ook.

Geruststelling

Met dit inzicht kon ik mezelf ook meteen geruststellen. Als een van mijn kinderen namelijk ziek is of iets anders heeft, raak ik meteen ook verstrikt in dat ziek zijn. Dat is op zich lief, en het noopt me ertoe om aan te komen zetten met jus d’orange of een beschuitje, maar soms houdt het me wel erg bezig – wat is hij of zij zielig, zo ziekjes en akelig! –, terwijl het kind in kwestie misschien alweer hartstikke tevreden is met een dagje thuis, en rustig zit te netflixen.

En welbeschouwd hééft Ben er ook niets aan als ik alsmaar zit te jammeren hoe erg het voor hem is dat hij niet kan voetballen. Sterker nog: mijn gejammer wijst hem daar steeds op.

Straks voetbalt dat diertje weer gewoon, want dat is ook het goeie aan kinderen en dieren: ze lijken vergeten dat ze bij diezelfde activiteit laatst nog hun pols hebben gebroken.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.