‘Ik zat haar nu al een halfuur nogal intensief te bekijken en druk te schetsen. Ik denk dat ze me doorhad’

Sinds een tijdje volg ik een cursus tekenen, en ik weet zeker dat dat de meest meditatieve uurtjes van mijn week zijn. We tekenen altijd ergens in de stad, een deel buiten en soms ook even binnen – want koffiedrinken moet ook gebeuren, en een beetje opwarmen, afkoelen of vluchten voor de regen.

Tekenen in het Stedelijk

Mijn juf verzint altijd goeie plekken in de stad: in de nogal industriële haven, bij een oude gracht of, zoals nu, in het Stedelijk Museum. Een museum is een ideale plek om mensen te bekijken, en het is vaak ook een waanzinnig gebouw (in de vorm van een witte badkuip, in het geval van het Stedelijk).

Met mijn groepje posteerde ik me op de trappen in de grote hal, waar we toeristen, andere bezoekers en museummedewerkers aan ons voorbij zagen trekken.

Had ze me door?

Ik teken altijd het liefst een scène met mensen erin, gewoon omdat ik zelf het liefst naar tekeningen met mensen erop kijk. Ze maken een tekening levendiger; iemand anders uit mijn groep heeft dat met dieren – zij tekent altijd een hond, of een duif. Als die door het beeld loopt. En dat is vaak zo.

Ik richtte mijn aandacht op de gastvrouw van het museum die rustig achter een groot geel blok zat. Ze zat ontzettend stil, wat voor mij perfect was. Na een tijdje zag ik haar wel een beetje schuiven op haar stoel. Het werd wat gênant. Ik kon niet zo zien of zij zag wat ik deed. Maar ik zat nu al een halfuur nogal intensief naar haar te kijken en heel druk te schetsen. Ik denk dat ze me wel doorhad.

Maar ze was een ideaal onderwerp. Ze bleef, op dat lichte schuiven na, ontzettend stil zitten. Ze had een ronde bril, net goed warrig haar, en de bijna lichtgevende balie waar ze achter zat was ook perfect. Ik tekende met wit potlood op zwart papier (een favoriete techniek, geleerd van de juf), dus dan is zo’n een heel lichtgekleurd object leuk om te tekenen.

Broddelwerkje

Na anderhalf uur was ik klaar. De gastvrouw was inmiddels weg, maar dat was niet erg; ik had haar er al lang op staan, en was erna verder gegaan met de kozijnen van het museum en het decor buiten, door het raam.

We moesten stoppen. Ineens had ik door dat ik, een vrij middelmatige amateur, in een museum vol topwerken op een zeer centrale plek mijn eigen broddelige werkje aan het maken was. Dat is eigenlijk nog gênanter dan iemand natekenen die dat doorheeft.

Toch: een heerlijke ochtend.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.