Ik was er binnen een week in geslaagd om de ketting die ik zomaar van Gijs had gekregen te verliezen. Ik was echt een beetje in de rouw

Gijs gaf me laatst zomaar een ketting. Een extreem mooie, met een klein, gouden typemachientje eraan. Ik was er ontzettend blij mee, en wist hem binnen een week te verliezen. Ik weet niet hoe ik het heb klaargespeeld, maar het moet zijn gebeurd op een feest waar we waren. De volgende dag was hij weg; hij is vast gebroken en van mijn nek afgevallen.

Het jammere is dat er niet nog zo’n ketting te krijgen is, want het was een vintage sieraad. Ik weet dus dat ik hem nooit meer ga tegenkomen, tenzij iemand hem ooit terugvindt op de locatie van dat feest. Maar dat lijkt me sterk. Hij kan ook zijn afgevallen op de terugweg, en dat is een lang fietspad.

Onverwacht en lief

Het is gek, maar ik was echt een beetje in de rouw over die ketting. Het was zo’n onverwacht en lief cadeau. Gijs ging zelfs nog achter een langere ketting aan omdat hij iets te klein was, en nu is hij weg. Ik voelde me ook schuldig, want ik was er dus in een week in geslaagd om de ketting te verliezen. Dat vond ik niet best.

Maar sinds die tijd kijk ik vaak naar de twee andere vaste sieraden die ik altijd draag; mijn trouwring en een dunne, gouden armband, en dan ben ik verbaasd dat ik die nog heb. Ik doe ze regelmatig af; elke avond, als ik ga koken én als ik ga zwemmen. De ring leg ik dan altijd in de cirkel van de armband, in de hoop dat ze zo gezellig bij elkaar blijven en ik ze makkelijker kan terugvinden. En dat is tot nu toe altijd gelukt.

Ze hadden natuurlijk al lang van een kastje af kunnen vallen, in een zwemtas kwijt kunnen raken, door de kat met een duwtje van zijn poot in het putje van de wasbak kunnen belanden. Maar dat is allemaal niet gebeurd. De armband kreeg ik rond mijn achttiende van mijn stiefmoeder, dus die zit al dertig jaar om mijn arm. De trouwring kreeg ik vijf jaar geleden van Gijs, toen we trouwden. Omdat ik de ring een beetje had afgedwongen - Gijs wilde zelf geen ring, maar ik maakte heel duidelijk dat ik dat wel wilde – wilde ik er zeker van zijn dat ik hem elke dag zou dragen.

Magisch duo

Dit magische duo blijft misschien wel mijn hele leven bij me. Ik hoop het. Maar ik ga wel wat voorzichtiger worden. De gouden typemachine die ergens in een kier ligt, of langs een verlaten fietspad, herinnert me er elke dag aan hoe bijzonder het is dat ik mijn andere twee sieraden nog heb.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.