Ik voel de tijd dringen omdat Wally om twaalf uur haar eten krijgt – net als met een baby is er een dwingend schema

Ik ga op bezoek bij een vriendin die net een baby heeft gekregen, en ik neem Wally mee. Wally woont dan een maand bij mij; de baby van de vriendin is ook ongeveer een maand. Wally is ouder, dat wel, maar we zijn dus allebei precies een maand aan het wennen aan het nieuwe wezen in ons leven.

Het is een heel gegoochel om tot zitten te komen. De baby heeft krampjes, dus gaat bij mij op schoot terwijl de vriendin koffie zet. Wally is raar aan het blaffen, dus krijgt een bot dat de vriendin speciaal voor haar heeft gekocht.

Eindelijk even zitten

Als we eindelijk zitten, blijkt dat de vriendin zit op een piepklein stoeltje dat van een van haar kinderen is. Maar het is het enige stoeltje dat bij de fauteuil staat waar ik met baby en al in ben neergezegen, dus we houden het zo. We kunnen tenminste kletsen, want hond en baby zijn rustig – dus dan doe je het met het stoelenarrangement dat er is.

Ik weet nog zo goed hoe het was met een baby; dat je al blij bent als je op wat voor manier dan ook even kunt zitten, of levend de supermarkt hebt bereikt, of even gedoucht hebt. Wat dat betreft is het leven met een pup veel makkelijker, maar het lijkt wel op elkaar. Ik moest de tocht naar het huis van die vriendin heel ruim nemen, want onderweg moet er altijd nog iemand een plasje doen, of buiten rondrennen. Ik voel de tijd dringen omdat Wally om twaalf uur haar eten krijgt – net als met een baby is er een dwingend schema.

Heerlijk gezelschap

Dat zijn de mindere kanten, maar er zijn ook talloze fijne kanten. Op de weg terug lopen we samen door de regen, en waar een baby zou gaan huilen met dat gure weer, loopt Wally er fier doorheen (en dat voor een teckel, die haten regen). In de bus wikkel ik haar in de deken die ik bij me heb – net als bij een baby is er altijd een hele uitzet mee – , en spreek ik haar toe tot ze stopt met rillen. Ook dat is heerlijk; met een hond heb je altijd gezelschap bij je, altijd iemand om een beetje tegenaan te kletsen. Die niks terugzegt, maar alles lijkt te begrijpen.

Thuis zet ik haar in de bench zodat ze eindelijk kan slapen, maar dat pikt ze niet. Dan leg ik haar maar op een deken naast me terwijl ik zit te schrijven. Op haar deken valt ze tevreden in slaap, haar ruwe haar eindelijk opgedroogd. Ook wat dat betreft doet ze me ernstig denken aan mijn eigen baby’s: in hun eentje slapen in een eigen ledikant was tijdenlang het laatste waar ze op zaten te wachten.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.

Meer weten over Margriet Winterfair? Ga naar margrietwinterfair.nl.