‘Ik moet echt gaan werken aan mijn plantvertrouwen’

Op mijn kantoor, op het bureau tegenover me, is een citroenplant ver­schenen. Ik vond dat gezellig, we hebben sowieso veel planten op kantoor, en het goeie nieuws is ook nog dat er iemand met groene vingers rondloopt (niet ik, de laatste keer dat ik gietdienst had heb ik natuurlijk te veel gegeven, mijn eeuwige euvel).
Die citroenplant stond in mijn zicht een beetje te groeien en te bloeien, en voor ik het wist zaten er twee citroentjes aan. Ik had het niet eens zelf gezien, een ander merkte het op. Ik viel zowat van mijn stoel. En daarna viel ik van mijn stoel omdat ik er zo verbaasd over was.

Waarom verbaasde het me dat er twee kleine citroenen waren gegroeid? Had ik nou geen enkele fiducie in de natuur? Mijn kantoor is best zonnig, en die ene kantoorgenoot met die groene vingers had de plant natuurlijk al maanden verzorgd. De rest vond het leuk, maar heel normaal dat die citroenen waren verschenen.

Plantvertrouwen

Ik vroeg me af wat het over me zei dat ik dit amper kon geloven. Ik sta kennelijk heel ver van de natuur af. Ik vertrouw erop dat er in bossen en parken dingen groeien, maar in mijn eigen, dagelijkse omgeving, zoals een kantoor of mijn huis: nee, dat kan niet. Ik herinnerde me hoe ik een paar maanden eerder, toen Ben een eenvoudig bonenproject deed voor school – wat zogenoemde mungbonen in een pot met vochtige tissues doen – ook al zo verbaasd was dat die bonen als een dolle begonnen te groeien.

Ik moet echt gaan werken aan mijn plantvertrouwen, dacht ik. Blijkbaar laat ik nu al zo lang elke plant in mijn omgeving sterven, zelfs als ik er zelf niet voor verantwoordelijk ben, dat ik het gewoon niet kan bevatten als ze doorleven en zelfs vrucht werpen. De anderen op mijn kantoor vertelden over de diverse citroenplanten die ze thuis hadden, en wat ze met die citroenen hadden gemaakt. ‘Gemaakt?’ riep ik uit. ‘Kun je ze ook echt… eten?’

Terug naar de schooltuinen

Ik zou terug moeten naar de basics, naar schooltuinen. De afgelopen jaren heb ik gadegeslagen hoe mijn eigen kinderen daar, zonder enige voorkennis, van een kaal stukje grond een weelderig bloeiend lapje aarde maakten. Met bloemen, sla, hete pepers en uien.

Zij hadden er alle vertrouwen in dat alles wat ze in de grond stopten, er smakelijk en kleurig zou komen uitpiepen, een paar maanden later. Ik wil dat ook. Maar misschien moet ik beginnen met zoiets simpels als de mungbonen. Dat potje van Bens bonenproject vond ik trouwens van de week terug. De bonenplantjes waren tot grote slierten uitgegroeid, zonder water, maandenlang. Als dat geen plantvertrouwen geeft.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.