‘Ik besluit me helemaal suf te genieten, want we zijn hier en niemand zeurt’

Wandelen, het wordt steeds meer mijn hobby, maar bij mijn kinderen blijft het ongeveer op hetzelfde niveau steken, qua passie: Niet Geïnteresseerd. Ik ben er inmiddels al lang achter dat wandelen voor hen vooral heel saai is, en gewoon niet leuk. En eerlijk gezegd: dat vond ik als kind ook. Maar nu zijn we op vakantie in de Elzas – zes dagen, met heen- en terugrijden, dus het is meer een krappe midweek – en ik sta erop dat we gaan wandelen. Er zijn bergen, er is een bergmeer, er is zelfs een restje sneeuw dat we vanaf de snelweg ver weg hebben zien liggen, dus dat is een worst die ik ze kan voorhouden. “Misschien lopen we nog door de sneeuw!”

Ze zitten er helemaal in

We lopen door de sneeuw, en over een ijzig pad, en langs een prachtig meer dat niet onderdoet voor het beste werk van Bob Ross. Ik besluit me helemaal suf te genieten, want we zijn hier en niemand zeurt. Dan is een gezinservaring al honderd procent geslaagd, zo niet meer. En dan gebeurt er nog iets beters: ik heb door dat Ben en Rif het oprecht leuk beginnen te vinden.

Ik merk dat doordat ze van het gebaande pad af gaan; ze zoeken eigen paadjes, dalen af naar het meer en klimmen weer terug, hurken dan weer ineens om dammen te gaan bouwen – het pad wordt op veel plekken overstroomd door kleine riviertjes die uit de bergen komen. Ben is een natuurlijke dammetjesbouwer, dat doet hij al zijn hele leven zodra hij wat water en twee stenen ziet. Maar dat Rifka er ook gemoedelijk bij gaat zitten, zegt veel. Zij zit er ook in. In deze wandeling.

Lastige paden vol verrassingen

Ziehier de elementen voor een geslaagde wandeling: een pad dat een beetje lastig is, het liefst glibberig, met klim- en daalelementen en verrassingen zoals een keihard klaterende waterval. Daarom lukken de wandelingen op vakantie altijd veel beter dan in het ultraplatte Nederland. Het is zaak om een wandeling net niet te lang te laten duren; ik vind acht uur doorlopen prima (wel met onderbrekingen en boterhammen), zij vinden, voor een onaangekondigd, informeel loopje als dit, anderhalf uur wel zat.

Maar dat kun je bij een meer makkelijk aangeven: het meer is zo groot, we zijn nu op de helft, het einde gloort. Dat we daarna in geen van de aantrekkelijke berghutten meer terechtkunnen voor de lunch omdat alles vol zit, kan ons niet eens deren. Wij hebben gewandeld, een riviertje van richting doen veranderen en duizend prachtige foto’s gemaakt. We kunnen er weer tegenaan. Thuis zullen mijn ommetjes door het park om de hoek een tijdje wat saaier lijken, maar gelukkig vind ik wandelen nooit écht saai. Ik niet.

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.