Er is de telefoon, de PlayStation en de tv. Ik snap wel dat je er dan niet echt naar taalt om Griekse woorden uit je hoofd te leren

We zitten samen op de bank, Ben en ik. De bank is lang, onze tenen raken elkaar net niet. Het is toetsweek en het is de bedoeling dat hij hard zit te leren. Vakken als Grieks en wiskunde, het is allemaal best veel en ingewikkeld in de tweede klas, maar tegelijkertijd ligt zo’n toetsdag leeg voor hem. Want ’s ochtends heeft hij een toets en de rest van de dag is om te leren. Maar daar is ook de telefoon. En de PlayStation. En de tv, met al z’n streamingdiensten. Ik snap wel dat je er dan niet echt naar taalt om talloze pagina’s vol rijtjes Griekse woorden uit je hoofd te leren.

Ontiegelijk saai

Vroeger was het leven zo ontiegelijk saai en dus overzichtelijk. Pas toen ik op de middelbare school kwam, begon het fenomeen middag-tv een beetje vorm te krijgen, maar erg veel afleiding van eventueel te maken huiswerk was het niet, die ene soap tussen vier en vijf. In de Nintendo van mijn jongere broer was ik niet geïnteresseerd. Als voornaamste afleidende factor had ik, goeiig, de boom voor mijn middelbare school, waaronder ik elke dag na de laatste bel nog uren stond te kletsen met een vriendin.

Maar als ik dan eenmaal thuis was, en die ene domme middagsoap had gekeken, was het eigenlijk best gemakkelijk om me in een vloeiende beweging achter de boeken te zetten. In mijn slaapkamer deed ik het huiswerk, aan mijn witte bureau met gele strepen dat ik op mijn twaalfde had gekregen. Ik kreeg toen een heel nieuwe kamer, dus behalve het bureau was er ook nog een bed in dezelfde flitsende wit met gele uitvoering.

Nog meer afleiding

Ben doet zijn huiswerk het liefst beneden, op de bank of aan de eettafel. Nog meer afleiding, in de vorm van gezinsleden die in en uit lopen. Dat had ik nooit gekund. Maar ik was dus ook niet gewend aan afleiding in de vorm van een telefoon die in mijn zak brandde of een niet aflatende stroom superleuke YouTube-filmpjes die ik elk moment van de dag zou kunnen bekijken. Ik merk dat Ben het er best goed van afbrengt, als hij eenmaal aan het werk is, om temidden van ons, met kokende en pratende mensen om zich heen, met muziek aan en die piepende telefoon erbij, zijn huiswerk te doen.

Zou er dan ergens toch iets te zeggen zijn voor de bizarre stroom afleiding die we tegenwoordig de hele dag over ons heen laten komen? Misschien kunnen kinderen die aan die stroom gewend zijn zich wel veel beter focussen. Zou ook wel leuk zijn, eens een keer goed nieuws over de telefoon die ik zo vaak heb verfoeid.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.