En nu is er Wally. Ze loopt door ons huis, poept achter de bank en ligt naast ons terwijl we tv-kijken

Het hondje had een lange aanloop. Een heel lange aanloop. Ik zat misschien al drie jaar op verhuisdieren.nl, asielsites, sites van fokkers en Facebookgroepen over overgebleven rescuehondjes te kijken en ik kwam niet tot een besluit. Want wat als ik toch geen hondenmens bleek te zijn? Wat als de rest van het gezin niet wilde meewerken? Wat als de hond dag en nacht blafte?

Knoop doorhakken

Uiteindelijk hakte Gijs de knoop voor me door. Hij besloot dat ik iets moest besluiten en wel: ‘ja, ik neem die hond’. Ik wilde het al zo lang, en zoals mijn goeroe Gretchen Rubin, de Amerikaanse geluksexpert, altijd zegt – en ook zei in verband met het nemen van háár hond: ‘Kies het grotere leven.’ Je kunt wel bang zijn dat een nieuw project mislukt, maar moet je het dan vermijden?

Nee dus.

Geaccepteerd

En nu is er Wally. Een kleine, ruwharige teckel, een pup van nog maar tien weken. Ze loopt door ons huis, poept achter de bank en ligt naast ons terwijl we tv-kijken. Alle noodscenario’s die ik had bedacht, blijken niet van toepassing. Ze is gewoon ontzettend lief en rustig. Ze kan in de auto zonder over te geven. Ze slaapt ’s nachts door, nu ze in de slaapkamer mag en onze slapende aanwezigheid kan voelen.

Dat alleen al ontroert me zó; dat een dier dat jou net kent, en jij haar, het zó belangrijk kan vinden om je ’s nachts te horen ademen. Dat zij ons al vanaf dag 1 heeft geaccepteerd als de vervangers van haar moeder op aarde. Dat ze ons volledig vertrouwt als we haar in de fietsmand zetten, meenemen naar een café, uitlaten op een nieuwe plek, trainen bij een cursus.

Volledig afhankelijk

Gelukkig is ze ook koppig; ze geeft het nu, als baby, al heel duidelijk aan als ze geen zin heeft om te lopen. Dan keert ze gewoon om en marcheert ze op haar nog te brede, fluffy pootjes terug naar huis.

Alles, maar dan ook alles aan haar doet me denken aan de babytijd van Ben en Rifka. Dat je de hele dag bezig bent met eten, en poep, en slaapjes. En dat je het karakter van dat lieve wezen er al heel duidelijk in kunt zien. Dat iemand volledig afhankelijk van je is. Dat dat lastig is, maar dat je daardoor juist ook een diepe band krijgt. En dat ik, toen zij gisteren op een doek op het strand lag te slapen, urenlang zo naast haar ging zitten dat de zon niet op haar hoofdje viel. Haar zonnescherm, dat wil ik zijn, als zij mijn hondje wil zijn.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.