PREMIUM
‘De schilder en zijn maat renden de trap af, al ‘Doei!’ roepend’
Aaf wil de keuken aanpakken en vraagt kleuradvies. Vervolgens heeft ze een schilder nodig voor het houtwerk.
Bevangen door een ontevredenheid over onze keukenmuren, die al tien jaar wit waren, en eentje een modderige kleur grijs die me al lang niet meer aanstond, had ik een deskundige om kleuradvies gevraagd. Zij had goed gekeken naar de lichtinval, en naar de kleur van onze keukenkastjes – lichtgeel, vind ik nog steeds een fijne kleur – en was uitgekomen op een paar blauwen die ik allemaal even prachtig vond.
Farrow and Ball
Zo was er een helderblauw dat je soms ziet op Zuid-Franse luiken. En een statiger blauw, meer richting paars, dat je associeert met koningen en koninginnen en Engelse landhuizen. En er was het blauw dat ik uiteindelijk het allermooist vond: Stiffkey Blue van Farrow and Ball. Nadat ik die kleur als proef uit een klein potje op een groot stuk karton had gesmeerd en er een dag of wat tegenaan had gekeken, in alle weersomstandigheden, wist ik: deze moet het worden.
Hout schilderen = riskant
Via via kwam ik aan een schilder, want behalve de muren moesten de houten ombouwen van een paar kasten worden gedaan, en dat kan ik niet. Muren schilderen: ja. Hout: riskant.
De schilder bleek het ook niet te kunnen. Na twee dagen chaotisch schilderen – het is niet handig om je keuken te laten schilderen als je zelf niet weg bent, benadrukte hij steeds, en daar gaf ik hem gelijk in, maar waar hadden we heen gemoeten? – renden de schilder en zijn maat de trap af, al ‘Doei!’ roepend. Ik had nog geen inspectie gedaan. Had ik moeten doen.
Rare vegen
De verf zat er, kort gezegd, klodderig en flodderig op. De randen waren vreemd, er zaten vlekken op plekken die niet blauw hadden moeten worden, de houten ombouw die ik zelf niet had durven verven, had een rare veeg en de radiator – een blauwe radiator, leek me heel cool – was een soort spat-kunstwerk geworden. Wit met blauw. Zoiets.
Boos
Ik boos, schilder boos. Hij beloofde over twee maanden terug te komen. Want hij had het, zoals alle vakmannen, al vond ik hem dat niet, te druk.
Nu zitten we ruim een maand in de blauwe keuken, en ik vind hem heerlijk. Na dag tien zag ik die lelijk geverfde randjes niet meer. En het gekke is: dat blauw werkt dus altijd. Of het nu regent of de zon keihard schijnt, in de ochtend, in de avond. Het is altijd de perfecte kleur.
Selfiemuur
Ik maak de hele tijd foto’s, want iedereen steekt er mooi bij af. Gijs, de kat. De krant. De bloemen. Ik. Mijn keukenmuur is de selfiemuur.
En de schilder hoeft niet meer terug te komen. De radiator werk ik zelf nog wel bij. Ooit. Of nooit. Want alles went. En dit blauw redt alles.
Over columnist Aaf Brandt Corstius
Aaf Brandt Corstius (46) is schrijfster. Ze is getrouwd met Gijs Groenteman (47) heeft twee kinderen Benjamin (13) en Rifka (11), en twee stiefkinderen, Kobus en Olivia (beiden 21). Lees hier alle columns van Aaf.
