Column
‘Al blijft er altijd die licht verhoogde hartslag als ze door de brievenbus vallen. Dat gaat misschien nooit weg’
Als ik heel eerlijk ben, ben ik best bang voor post, en al helemaal post van de Belastingdienst. De hele toeslagen affaire heeft mijn angst er niet minder op gemaakt.
Want daarna wist ik dus zeker dat je écht onbegrijpelijke brieven kon krijgen, waarmee niemand je kon of wilde helpen, die je wellicht tot betaling van duizenden euro’s zouden manen, en dan ook nog geheel onterecht.
Dat is altijd mijn angst geweest, ook vóór die hele affaire aan het licht kwam. Ik ben zoals veel mensen niet heel goed in het lezen van brieven met formele taal, snap niks van cijfers, ben bang voor woorden als toeslag en boete en schrik me rot van de kleur blauw (als een envelop blauw is, tenminste).
Ik ga er, omdat ik soms chaotisch ben, ook altijd onmiddellijk van uit dat toeslagen en boetes wel zullen kloppen, en dat ik ongetwijfeld iets fout heb gedaan, en zelf weet ik niet eens wat. Maar dat is dus veranderd sinds die affaire aan het licht kwam. Je kunt wel degelijk aanslagen krijgen die niet kloppen, en je moet alles dus goed in de gaten houden. Hoe lastig het ook is, je moet chocola zien te maken van al die cijfers in al die brieven, of op zijn minst opbellen als je iets niet snapt.
Dus dat deed ik nu. Ik had een aanslag gekregen voor iets wat volgens mij echt niet klopte. Dus ik stuurde, via de site van de belastingen, een bezwaarschrift. Dat was zo gedaan, en toen ging ik wachten. En kreeg ik, een paar weken later, een brief: mijn bezwaar klopte en ik hoefde het geld niet te betalen. Nou ja, 68 euro ervan wel.
Dat begreep ik niet, dus ik belde ze op, en op de een of andere vreemde manier bleek toen dat ik ook die 68 euro niet hoefde te betalen. “Dat is wel verwarrend, dat ik er een brief kreeg waarin stond dat het wel moest,” zei ik nog assertief. Maar ik had mijn zin, dus ik was blij. Honderden euro’s aan een onnodige boete bespaard.
En dat allemaal door mijn kennis van nu: dat er heus weleens wat mis gaat als er Belastingdienstbrieven worden verstuurd.
En nu het mij een keer is gelukt om gerichte actie te ondernemen op zo’n brief die volgens mij niet klopt, moet het me toch ook vaker lukken. Om niet meer bang te zijn voor blauwe, onbegrijpelijke brieven, maar ze zo rustig mogelijk te lezen, met de wetenschap dat er misschien nog wat aan te veranderen valt.
Al blijft er altijd die licht verhoogde hartslag als ze door de brievenbus vallen. Dat gaat misschien nooit weg. Moet je nagaan hoe dat zal zijn voor de mensen die slachtoffer werden van die affaire.
Meer columns van aaf lezen? Ga naar Margriet.nl/aaf
Over
Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs en moeder van Benjamin en Rifka.
