Aaf wandelt door Hoorn: ‘Zelfs de lokale slijterij was gezellig’

Met een vriendin liep ik door Hoorn op een koude winteravond. Ik moest er optreden in het theater, zij was met me mee om me gezelschap te houden en samen wat te eten.

We liepen door de oude binnenstad en keken door elk raam naar binnen.

Magisch Hoorn

Ik weet niet of dit in elk stadje kan gebeuren als je de juiste straten treft, maar ik vond Hoorn in de avond behoorlijk magisch. Natuurlijk werkt het feit dat het aan het Markermeer ligt mee, en dat er extreem veel scheve, oeroude pandjes zijn. Maar het was echt vreemd: het leek net alsof iedereen die er woonde eens met elkaar had afgesproken dat ze hun huis zouden inrichten alsof we in een prentenboek van Anton Pieck terechtgekomen waren.

De boel lekker op orde

Overal zaten de mensen binnen gezellig op de bank of aan tafel. Kaarsjes aan, volle boekenkasten, glimmende houten meubels, krakende vloeren (nou ja, dat dacht ik door het raam heen te zien; de vloeren waren in elk geval van hout). Iedereen had de boel zó lekker op orde; het was niet alleen een kwestie van de juiste meubels en frutsels neerzetten, het leek ook alsof de bewoners van Hoorn extreem goed waren in opruimen, de muur een fris verfje geven en de keuken netjes houden.

Lees ook: ‘Dat een cape meer is dan iets wat Batman en Roodkapje kunnen dragen, is me duidelijk’

The stepford wives

Na wel twintig van dit soort huizen, we stompten elkaar alsmaar aan en wezen dan weer subtiel naar een schattig tafereel door een of ander raam, begon ik te denken aan het boek The stepford wives. Dat is van Ira Levin, een schrijver die ik als tiener verslond. Hij schreef best enge boeken, en The stepford wives ging over een heel creepy gegeven.

Een groep mannen in het dorp Stepford verzint een manier om hun vrouwen gehoorzaam en slaafs te houden, en het ganse dorp wordt bevolkt door vrouwen die hun boodschapjes veel te netjes in hun mandje doen, altijd knap en opgemaakt zijn en het huishouden op een absurd perfecte manier volbrengen.

Zélfs een gezellige slijterij in Hoorn

Ik vond Hoorn helemaal niet eng, juist gezellig, maar ik vroeg me wel af wat ze er in het drinkwater hadden gedaan om het zo lekker afgestyled te krijgen, al die huizen tegelijk. Zelfs de lokale slijterij was gezellig. Dat is toch meestal een winkel die veel treurnis uitstraalt.

Toen liepen we langs een huis, mijn vriendin stootte me weer aan, waar de boeken en kranten hoog opgetast lagen, maar op een ongezellige manier, en waar het bestond uit een en al asbak, etensrest en vuil bord. Niet het uitzicht waar ik op zat te wachten op deze Eftelingachtige avond, maar wel een geruststelling. Hoorn was toch geen Stepford.

Over columnist Aaf Brandt Corstius

Aaf Brandt Corstius is schrijfster, getrouwd met Gijs Groenteman en moeder van Benjamin en Rifka. Lees hier alle columns van Aaf.